گُم در خمِ گیسو

به یاد تو ؛ 
جان به تو سپردم، بلکه دمی زندگانی از وجودت وام بگیرم، نه برای خودم که اول برای آنها که دوستشان دارم. حتی شاید برای خودش، برای خودِ تنها و عاری از رد و مفهومی به نام "ما" یش، برای آنها که نمی شناسمشان و می توانم بشناسم و دوست بدارمشان. برای دنیایی که بدون منِ امروز مهربان تر است و با منِ فردا خوشبخت تر! در ازای بهایی که دادم، ثانیه به ثانیه ام را قدر می دانم، بلکه عاقبت کیمیاگری بیاموزم. خداوندگارا، نگهدارمان باش که جز تو نگر آنی نداریم.