سی و چهار: نوستالژی اثر

سی و چند: دیالوگ

به هر چیزی کم اهمیت بدی، از همون ضربه خواهی خورد.

***

 

هرچقد بیشتر نگرانی، باید بیشتر تلاش کنی .

***

 

امید تنها چیزیه که از ترس قوی تره

یه ذره امید اثربخشه، یه عالمه امید خطرناک

یه جرقه مشکلی نداره، تا زمانی که محدود باشه

 ***

 

زمان، یه فرصته

پس اون رو با زندگی ای شبیه به زندگی دیگران هدر نده

بذار زندگیت ارزشی داشته باشه

برای چیزی که برات مهمه مبارزه کن

مهم نیست اون چی باشه

چون اگه حتی به اون نرسی

چه راهی بهتر از این برای زندگی هست؟

گریز از ایده آلیسم

انرژی متمرکز، توان افراد است و این تفاوت پیروزی و شکست است.

دیوانگی: انجام کاری دوباره و دوباره و انتظار نتایج متفاوت داشتن!

دنیای واقعی هیچ پاداشی به ایده آل گراها نمی دهد. 

دنیا به کسانی پاداش می دهد که کارها را انجام می دهند؛

و تنها راه برای انجام کارها این است که 99% مواقع ایده آل انجام ندهیم.

فقط با سالها تمرین و غیر ایده آل انجام دادن کارهاست، که می توانیم به بارقه هایی از ایده آل دست پیدا کنیم.

بنفشه پوش

به یاد تو ؛

می بینم یکی از همین روزهای تب دارِ خدا، سپیده ی سحر ذکر سپاس به لب می رقصانی و به تنت بنفشه می نشانی؛ تاب بنفشه می دهد طره ی مشک سای تو، پرده ی غنچه می درد خنده ی دلگشای تو؛ آهای دختر خوب، یادم هست به تو کلی روزهای خوب و عاشق بدهکارم! و پای آنچه به تقدیرت بسته ست، زنانه تر ایستاده م. این کامِ تلخ و مایِ تنگ را به من ببخش؛ که پیوسته به یادت دارم و برای سحر کردن شامت، حتی به پنبه در پیکارم و به یگانه خالق نشانه ها تکیه دارم.