برای "تو" می جنگم ...

الماس یا حباب؟

چه خوب است روح انسان همانند الماس باشد، چرا که الماس را باید به سختی پیدا کرد و آنقدر بر روی آن کار کرد تا به الماس تبدیل شود و گوهری چون الماس شود، حتی اگر خرد هم شود باز هم الماس است و باز هم ارزشمند، ولی حباب از حرکت آب به وجود می آید، توخالی و پوچ است. لذا با کوچکترین حرکتی از بین رفته و ارزشی ندارد.

 

هدف چیست؟

هر کس تعریف خاص خودش را از هدف دارد که در بسیاری از موارد تعاریف تکراری و کلیشه ای است و انسان را تکان خاصی نمی دهد.  ساده بگویم! هدف، زیباترین چیزی است که هر انسان دارد. با فکر کردن به آن انرژی و انگیزه می گیرد و چشمانش برق می زند.

هدف هر کس، رنگ و بوی آن شخص را می دهد. من می جنگم برای آن چیزی که دوست دارم و با فکر کردن به آن انگیزه و انرژی گیرم، آن چیزی که از صمیم قلب از خدای خود می خواهم. وقتی از خود می پرسم: چرا این هدف را انتخاب کرده ام، یک پاسخ قانع کننده و منطقی برای خود دارم.

هدف، ایجاد انگیزه می کند و نداشتن هدف مشخص، باعث عدم تمرکز و عدم یادگیری و در نتیجه ناامیدی می شود.

 

فراموش نکن:

«کائنات یک وظیفه بیشتر ندارند؛ این که تو را به هدفت برسانند.»

«پس بخواه، حرکت کن، ناامیدی را از خود دور کن و مثبت فکر کن.»

مثبت اندیشی را با رویاپردازی اشتباه نگیر، تفکر مثبت یعنی: از آنچه که داری در هر زمانی بهترین بهره را ببری،

 

کوتاه و مختصر:

«تفکر مثبت، یعنی موضع گیری بهینه در هر موقعیت.»

 

و اما آن چیزی را که برای موفقیت در کنکور باید همراه داشت، نگرش نو به هدف است، یعنی Vision داشتن. در یک تعریف خلاصه بگویم Vision یعنی نگاهی نو به خودم، شناخت خواسته ها و توانایی هایم، شناخت نقاط ضعف و قوتم برای رسیدن به هدف نهایی؛ یعنی داشتن شرط لازم برای نتیجه گیری، یعنی برداشتن گام اول.

پس گام اول را محکم بردارید! موانع و سختی های راه، قابل برطرف شدن هستند اگر Vision داشته باشید.

همین الان Vision خود را انتخاب کن تا برای رسیدن به آن گام برداری!

 

#ایمان سرورپور، مشاور و برنامه ریز کنکور

تن ها تنها می مانند

به یاد تو ؛

برایش خط و نشان کشیده بودم که دست به مدل موهایت اگر بزنی دیگر نه من و نه تو، به شوخی؛ انقدر کوتاهش کرده بود که دیگر اسمش را هم نمی دانستم، مهم هم نبود. در آغوش گرفتمش و گفتم چقدر گیراتر شده چهره اش. پرسید خدایی چرا با ما اتاق برنداشتی؟ از سارا خوشت نمیاد؟ گفتم نه بابا، با اینکه کمی دخالت تهِ اخلاقش می بینم و حریم خصوصی ام برایم خیلی مهم است، ولی ربطی به او نداشت. می خواستم با قبلی ها بمانم که نشد، مهم هم نیست. الان هم اتاق شما جو خوبی دارد و هم اتاق ما.

 

ولی نگار خدایی! دلیل دیگه ای نداشت؟ اوه چرا! تا دلت بخواهد داشت. با چشم های گردتر شده اش نگاهم می کرد و گفتم: مثلا یکی اش اینکه وقتی گفته بودی ترم بعد هم اتاق باشیم و موافق بودم، درست نمی شناختمت.  اما حالا... راستش ترجیح می دهم فاصله ام را با آنهایی که دوستشان دارم بیشتر حفظ کنم. قیافه اش شبیه همان شبی شده بود که زنگ زدیم و گفتیم فلان اتاق، لپ تاپ یکی ترکیده بیا و درستش کن، و تا در اتاق باز شد با چراغ های خاموش و فشفشه های روشن و هپی برث دی در آغوشش گرفتیم. مبهوت می خندید، پرید توی بغلم و گفت آخه احمق! آدم وقتی یکی رو دوست داره نزدیکش میشه. گفتم خب، من تشخیص و اخلاقم همینه.

 

حسابش از دستم در رفته که چندمین بار توی این هفته اتاق را خودم جارو کشیدم، ولی خوب شد که توپم را به اندازه ی کافی پر کرد تا امشب اتمام حجت درستی با همه داشته باشم و حساب کار از همین جنگِ اول دستشان باشد. بیچاره هم اتاقی های من! جرمشان بزرگ است، قبل از شریک شدنِ یک چیزهایی مثل بعضی لحظه ها و مکان های خلوتم با کسی، نمی دانستم می توانم انقدر جدی و دقیق و نامهربان باشم! باز هم انتخابِ خودشان است، حدود را اگر بدانند، یکی از نیک تجربه های عمرشان دستِ من است، هرچقدر هم که بعید بنظر بیاید...

 

مدتهاست می خواهم و آواتار نمیزنم که آیم نات آنتی سوشیال، آی جاست اینجوی بی اینگ بای مایسلف، مرز باریکی ست بین آن که هستم و آن که می دانند...مهم نیست. همیشه زود دیر می شود و یک روز، می فهمند که زندگی حتی تویِ اوجِ شلوغی و محبوبیت، عجب مسیرِ یک نفره ای ست. 

عهدِ نو !

هو الحق ؛

شاکی نبودم که توفیق اجباری روی سرم آوار شده بود و زمان محدود و واژه های ثقیل گلوگیرم بودند. امشب شب آخر بود و با تمانینه خلاصه اش را پاکنویس می کردم و توی پنج صفحه ی آخر مطمئن نبودم هنوز دستم سالم هست یا نه؟ اصلا سرجایش هست؟ نکند از بس بی حس شده به ضربه ای ناخوانده خرد شود و نفهمم حتی؟ هنوز نیازش داشتم، شاید دوستش داشتم حتی و می بینم که هنوز علائم حیاتی ام برقرار است، نشانه ی خوبیست.

لبخند مسیح را نصف کرده بودم و بقیه اش شیرینی اتمام کارم شد. بالاخره به سر رسید و افکت گذاشتم و ارسال هم شد. چهار و نیم بود که خوابیدم و جمارانِ این بار از دستم رفت. خشکشویی و سلف باید می رفتم و تو را به خدا من را چه به این کارها؟! و به همان خدای والا قسم که کمتر از سه سال با آن زندگی منسجم و مفید و حساب شده فاصله دارم، اگر درست روی حداقل هایت حساب کرده باشم.

عهدم را به جا آوردم، عهد نو آغاز شد و این بار ورد اسکیلز را برای فراغت و شیرینی و هرچه که حسابش کنیم می برم فقط. وقتی برای تلف کردن ندارم. ببینم تو الان داری چه کار می کنی؟ امیدوارم از من خیلی جلو باشی و قدر مادرت را فهمیده باشی. حالا حتی پشت سرت را نگاه نکن، برو که می آیم و از تو نمی گذرم... هِی ... آیلاویو.

تشخیـص

چشمانم را می بندم و نگاه تو یادم می آید و لبخندت. خشم و غرورت، عشق و فداکاری ات... تو را مرور می کنم و خودم را توی آیینه. دیگر دوستت نخواهم داشت، دست خودم هم نیست من این چشم ها را بیشتر از تو می شناسم و می دانم به کجا می رود. خدانگهدارت غریبه، تو را به گذشتگان، خودم را به آیندگان بخشیدم.

تذکری برای خودم

✳ به ساعت نگاه کردم.

شش و بیست دقیقه صبح بود.

دوبارہ خوابیدم.

بعد پاشدم.

به ساعت نگاه کردم.

شش و بیست دقیقه صبح بود.

 

✳ فکر کردم : هوا که هنوز تاریکه٬ حتماً دفعه اول اشتباه دیده‌ام.

خوابیدم.

وقتی پاشدم.

هوا روشن بود ولی ساعت باز هم شش و بیست دقیقه صبح بود.

 

✳ سراسیمه پا شدم.

باورم نمی شد که ساعت مرده باشد.

به این کارها عادت نداشت.

من هم توقع نداشتم ...

 

✳آدم ها هم مثل ساعتــــها هستند.

بعضی‌ها کنارمان هستند مثل ساعت.

 

✳ مرتب ، همیشگی . آنقدر صبور دورت می‌چرخند که چرخیدنشان را حس نمی‌کنی.

 

✳ بودنشان برایت بی اهمیت می‌شود.

همینطور بی ادعا می‌چرخند.

بی‌آنکه بگویند باطری شان دارد تمام می‌شود.

بعد یکــــــهو روشنــــی روز خبر می‌دهد که او دیگر نیست.

 

 ✳قدر این آدم ها را باید بدانیم٬ قبل از شش و بیست دقیقه