در حکمت مطلقه

عاشق، آرام، آگاه، آزاد...

گذشت و یادم داد

این مرد 

چه قدر 

شبیه همانی ست 

که باید باشم

 

ابتدا

بی گاهان

به غربت

به زمانی که خود در نرسیده بود

چنین زاده شدم در بیشه ی جانوران و سنگ،

و قلب ام

در خلاء

تپیدن آغاز کرد.

 

گهواره ی تکرار را ترک گفتم

در سرزمینی بی پرنده و بی بهار.

 

نخستین سفرم باز آمدن بود

از جشم اندازهای امید فرسای ماسه و خار

 

بی آن که با نخستین قدم های ناآزموده ی نوپاییِ خویش

به راهی دور رفته باشم

 

نخستین سفرم

باز آمدن بود.

 

دوردست

امیدی نمی آموخت.

 

لرزان

بر پاهای نو راه

رو در افق سوزان ایستادم.

 

دریافتم که بشارتی نیست:

این بی کرانه

زندانی چندان عطیم بود

که روح

از شرم ناتوانی

در اشک

پنهان می شد.

 

از سرسبز تا سیکس پک

من امروز تصمیم گرفتم کمتر نشخوار ذهنی کنم

کمتر فکر کنم چطور زندگی کنم

بیشتر بودا باشم

بیشتر زندگی کنم

استنتاج

" ببینم چه غلطی داشتی می کردی تا الان؟ "

همین چالش کافیست تا نتیجه بگیرم امتحان، اصولا چیز خوبی است!

خ مثل خانه

به یادِ تو ؛

حال خوبی دارم این روزها

نه تند تند چای دارچین زنجبیل می گذارم

نه از آدمها فاصله می گیرم که مبادا سرما بخورم

نه خواستن هایم از سر دلتنگی است

و منم و نقطه سرِ خطِ تک رنگی.

خودم هستم این روزها 

آهای شمایی که خودت خوب می دانی کی هستی

یادت بماند

هرچقدر هم که تریپ باد شدن برداری،

هیچ کجا خانه ی آدم نمی شود

رفتنی

خیلی وقت ها واقعا نیاز نیست پیِ رفاقت باشی

تنها می توانی کمکی باشی و عبور کنی

بگذاری کمکی کنند و بگذرند

زندگی ماهیتش جز این نسیت

آمده ایم، تا عبور کنیم...